Mijn therapeut zei me dat ik gek was geworden

Eind 2016. Ik werd gebeld: Hanneke van de kliniek. Ze vertelde me dat ik kon worden opgenomen. Ze legde me uit hoe de komende negen maanden zouden gaan verlopen. Dat ik het eerste halfjaar in de kliniek zou wonen. Dat ik in de weekenden naar huis mocht en dat ze me het rooster nog zou mailen. Aan het eind van het gesprek had ik nog één vraag. “Mag ik shirts met korte mouwen meenemen?”

Door de telefoon hoorde ik niet meer dan een verbaasde lach. Toen wist ik dat het wel goed zat.

Een jaar eerder werd ik voor het eerst opgenomen in een andere kliniek. Die was antroposofisch. Zelf beschrijven ze dat als ‘een overtuiging waarbij het unieke van ieder mens centraal staat’. Voor mij betekende het vooral dat ik ’s nachts niet met een slaappil naar bed ging, maar met een doekje lavendelolie.

De inrichting had veel weg van een attractie in de Efteling. In de hoek van de woonkamer stond de seizoenstafel, die ieder kwartaal zorgvuldig werd versierd door verpleegkundige Elly. Niemand mocht eraan zitten. Daar kon ze niet tegen. Samen met een medecliënt verschoof ik elke dag een van de vilten poppetjes een centimeter naar rechts. Ze merkte het altijd.

Iedere ochtend, na de dagelijkse spreuk over zonnestralen en boomwortels, was er een uitgebreid biodynamisch ontbijt. Daarna werd er gewerkt in de moestuin en geknutseld met vilt.

De ideale plek om weer helemaal tot rust te komen. Maar niet voor mensen zoals ik.

Het was hartje zomer en er moest worden schoongemaakt in de kliniek. Ik had de dweiltaak. Onderweg naar het schoonmaakhok kwam Elly naar me toe. “Misschien moet je even een vest aantrekken. Sommige cliënten hebben geklaagd. We willen ze niet afschrikken, snap je?”

Ik begreep het wel. In de volle zon heb ik met lange mouwen de rest van de vloer gedweild. Af en toe trok ik me terug in mijn kamer om te kunnen afkoelen. Daar hoefde niemand naar mijn littekens te kijken.

“Je hebt gesneden en nu moet je een dag naar huis”

Aan mijn problematiek rondom zelfbeschadiging werd verder weinig aandacht besteed. Als ik snijdrang had, kreeg ik pillen. Op een dag werkten die niet meer. Het ging mis. Terug uit het ziekenhuis stond de psychiater al op me te wachten. Ik mocht mijn spullen gaan pakken. “Je hebt gesneden en nu moet je een dag naar huis”, zei hij. “Om de last te verdelen.”

Ik was woedend. Ik werd gestraft voor de stoornis die ik had. Boos heb ik mijn spullen gepakt. De vilten kabouter van de seizoenstafel heb ik in de keukenkast verstopt. Maar twee dagen later zat ik weer braaf naar de ochtendspreuk te luisteren.

Het besef dat er iets echt niet oké was, kwam pas een paar weken later. Mijn antidrang-pillen hadden wederom niet gewerkt. Radeloos vroeg ik om hulp bij een van de sociotherapeuten. Achteraf had ik dat beter niet kunnen doen.

“Ben je helemaal gek geworden?”, schreeuwde ze. “Wat denk je dat dit met de cliënten doet, en met de verpleging? Als je zo graag dood wil, moet je hier helemaal niet zijn. Je kunt hier niet langer blijven.”

Dat was mijn laatste dag in die kliniek. Ik was al het vertrouwen in de psychische gezondheidszorg in één klap kwijt. Ik heb het een tijdje zonder therapie geprobeerd, maar besefte toen dat ik nog lang niet beter was.

Uiteindelijk vond ik dus een langdurige behandeling bij een andere instelling. Eentje waar ik korte mouwen aan kon trekken. De vrouw aan de telefoon had alleen gelachen toen ik aan haar vroeg of dat mocht. Toch was dat precies de reactie die ik nodig had. Door haar lach wist ik dat ik me niet meer hoefde te verstoppen. Dat ik daar niet gestraft zou worden. En dat ik eindelijk hulp zou krijgen.

De gebruikte namen zijn om privacyredenen gefingeerd.